Harold Harlan ให้อาหารตัวเรือดโดยเจตนาด้วยเลือดของเขาเองตั้งแต่ปี 1973
เขาเก็บขวดโหลหรือขวดโหลในบ้าน สล็อตเว็บตรง ของเขาที่มีแมลงอย่างน้อย 4,000 ตัว และการเสียสละตัวเองของ Harlan กำลังช่วยนักวิจัยคนอื่นๆ ในการศึกษาการฟื้นคืนชีพของตัวเรือดในสหรัฐอเมริกาและส่วนอื่น ๆ ของโลก
ในช่วง 25 ปีแรกขององค์กรนี้ Harlan (ด้านล่าง) ทำงานเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านกีฏวิทยาของกองทัพสหรัฐฯ และตัวเรือดเป็นโครงการสำหรับสัตว์เลี้ยง จากนั้นแมลงก็กลับมาอีกครั้ง และนักวิจัยคนอื่นๆ ต้องการคำแนะนำในการดูแลและการให้อาหารขณะตั้งอาณานิคมในห้องปฏิบัติการ พวกเขายังต้องการแหล่งตัวเรือด
“ฉันขอให้พวกเขาจ่ายค่าขนส่ง” Harlan กล่าว ซึ่งตอนนี้ทำงานให้กับคณะกรรมการจัดการศัตรูพืชของกองทัพบก เขาได้ให้เลือดของเขาฟรี ในการเลี้ยงตัวเรือด 6,000 ตัว (จนถึงตอนนี้) สำหรับชุดเริ่มต้นที่เขาส่งออกไป
จำนวนที่เหมาะสมคือชุดรีสตาร์ทและรีสตาร์ทเนื่องจากนักวิจัยคนอื่นพยายามดิ้นรนเพื่อให้การเลี้ยงตัวเรือดถูกต้อง ทีมหนึ่งพยายามหลีกเลี่ยงความต้องการอาหารของมนุษย์ ตัวเรือดหายไปหลังจากที่ปล่อยให้พวกมันสัมผัสกับยาต้านปรสิตในเลือดของโรงฆ่าสัตว์จากไก่โดยไม่ได้ตั้งใจ
Harlan กล่าวว่า “แมลงของฉันแย่กว่าตัวอื่นๆ ทศวรรษที่ผ่านมาในการปกป้องอาณานิคมของเขาจากยาฆ่าแมลง บวกกับการผสมข้ามพันธุ์ ทำให้ตัวเรือดของ Harlan เป็นจุดเปรียบเทียบสำหรับรูปแบบที่ทนต่อยาฆ่าแมลงในปัจจุบันได้มากมาย จนถึงตอนนี้ ผู้เขียนบทความทางวิทยาศาสตร์อย่างน้อย 45 บทความโดยนักวิจัยจากฝั่งหนึ่งไปยังอีกฝั่งหนึ่งได้ใช้ความเครียดของเขา
สายพันธุ์ Harlan เริ่มต้นด้วยตัวเรือดที่เขาเก็บได้ที่ Fort Dix รัฐนิวเจอร์ซีย์ ซึ่งเขาถูกเรียกตัวไปจัดการกับการรบกวนที่ลึกลับ เพื่อศึกษาพวกมัน เขาจะต้องให้อาหารพวกมัน “ผมรู้สึกทึ่งกับพวกเขามาก นั่นไม่ใช่ปัญหา” เขากล่าว ในฐานะนักศึกษากีฏวิทยา เขาได้รับการคาดหวังให้ป้อนอาหารยุงในห้องทดลอง
Harlan ได้เรียนรู้ที่จะระมัดระวังในการปกป้องแมลงของเขาจากผู้อื่นเช่นเดียวกัน ขวดโหลตัวหนึ่งยอมจำนนต่อละอองลอยของสเปรย์ทำความสะอาดที่นอร์มา ภรรยาของเขาพ่นด้วยไม้ปัดฝุ่น เมื่อลูกๆ ของเขายังเด็ก เขาซ่อนภาชนะไว้ และเมื่อครอบครัวย้ายไป — อย่างที่ครอบครัวทหารมักทำ — เขาได้ย้ายตัวเรือดเอง “ไม่ยากไปกว่าการดูแลเครื่องจีนหรือเครื่องแก้วของคุณ” เขากล่าว ซึ่งเป็นวิธีหนึ่งในการดู
รู้สึกคัน
ในช่วงสุดสัปดาห์ 2-3 ครั้งต่อเดือน นักกีฏวิทยา Harold Harlan ให้อาหารตัวเรือดประมาณครึ่งโหลโดยใช้เวลาประมาณครึ่งชั่วโมงต่อตัว เขาเลี้ยงแมลงในเหยือกปากกว้างที่ปูด้วยตาข่าย และเพื่อให้อาหารพวกมัน เขากดตาข่ายกับผิวหนังที่ขาของเขา (ขวดที่แสดงไว้ด้านบน) และพยายามเบี่ยงเบนความสนใจของตัวเองด้วยหนังสือหรือทีวี
ตัวเรือดสามารถดึงเลือดจากคนส่วนใหญ่ได้โดยไม่ต้องปลุก น่าเสียดายที่ Harlan เป็นหนึ่งในคนหายากที่สามารถสัมผัสได้ถึงการถูกกัดครั้งแรก หลังจากได้รับสัมผัสซ้ำๆ ระบบภูมิคุ้มกันของมนุษย์จะมีอาการคัน บวมจากปฏิกิริยาภูมิแพ้ Harlan กล่าว หลังจากให้อาหารประมาณครึ่งชั่วโมง บริเวณรอบ ๆ รอยกัดจะแดง และอีกประมาณหนึ่งวันต่อมาจะเกิดปฏิกิริยาการบวมที่คันอย่างรุนแรงทุติยภูมิ
Harlan ได้ยินมาว่าในทางทฤษฎีแล้ว คนที่สัมผัสน้ำลายของตัวเรือดซ้ำแล้วซ้ำเล่าอาจไปถึงจุดที่การกัดไม่ทำให้เกิดปฏิกิริยาทางผิวหนังอีกต่อไป แต่สำหรับเขา 40 ปียังไม่นานพอที่จะขจัดอาการคันที่เกิดจากแมลงในการวิจัยของเขา “ฉันแค่อดทนกับมัน เพราะถ้าฉันไม่ทำ พวกเขาคงไม่มีชีวิตอยู่” ฮาร์ลานกล่าว
เซลล์ปมประสาทเรตินายังมีพลังอยู่ ใน retinitis pigmentosa เซลล์รับแสงจะเป็นคนแรกที่ไป โดยปกติแท่งจะยอมจำนนแล้วโคน ต่อมาเซลล์ไบโพลาร์อาจตายได้เช่นกัน ปีเตอร์ ฟรานซิส หัวหน้าเจ้าหน้าที่การแพทย์ของ RetroSense กล่าวว่า “แม้ในกระบวนการของโรคจะช้ามาก เซลล์ปมประสาทก็ยังอยู่ที่นั่น” หากวิธีการนี้ใช้ได้ผล ผู้ป่วยที่ได้รับการบำบัดด้วยแสงโดยมุ่งเป้าไปที่เซลล์ปมประสาทเรตินอลอาจสามารถรักษาวิสัยทัศน์ใหม่ของพวกเขาไว้ได้นานหลายทศวรรษ
การตอบสนองแบบเอกรงค์เซลล์ใดที่ไวต่อแสงไม่ใช่ปัจจัยเดียวในการพิจารณาว่าผู้คนจะสามารถมองเห็นได้ดีเพียงใด โมเลกุลออปโตเจเนติกมีความสำคัญ
แฟลนเนอรีแห่ง UC Berkeley กล่าวว่าเครื่องรับแสงที่ตรวจจับแสงในดวงตาของมนุษย์ทำงานในช่วงความเข้มที่หลากหลายตั้งแต่แสงดาวสลัวไปจนถึงวันที่แสงจ้าที่ชายหาด และคนส่วนใหญ่สามารถมองเห็นสีรุ้งได้ด้วยโปรตีนจากกรวยเก็บแสงตามธรรมชาติ แต่โมเลกุลที่กระตุ้นด้วยแสงที่ใช้ในออพโตเจเนติกส์นั้นมีข้อจำกัดมากกว่ามาก พวกมันไม่ไวต่อระดับความสว่างที่ต่างกัน และตรวจจับได้เฉพาะความยาวคลื่นบางช่วง และด้วยเหตุนี้สีของแสง “มันเหมือนกับจักรยานยนต์ที่มีเกียร์เดียว เมื่อเทียบกับจักรยานยนต์ที่มี 20 เกียร์” แฟลนเนอรีกล่าว เขาเสริมว่าโมเลกุลปัจจุบันทำงานได้ไม่ดีนักในเวลาพลบค่ำ สล็อตเว็บตรง
